Engellilerin Yaşama Katılabilmeleri İçin Değişiklikler Var Ama Değişim Yok

[melleseferi]

Yıllardır, yazıyorum, konuşuyorum, anlatıyorum, tartışıyorum. Engellilerin toplumsal yaşama katılabilmeleri için değişiklikler var ama değişim yok.
 
Yaşadıklarımı, gördüklerimi, uygulamaları, söylenenleri, düşündüklerimi sorguladım. Neden, hala engelliler ve aileleri toplumsal yaşamın uzağında kalıyorlar ve neden gelişmiş olan ülkelerde olduğu gibi onları günlük yaşam karelerinin içinde görmüyoruz? Çünkü; yıllardan beri görev yapan merkezi ve yerel yönetimlerin, engellilerin yaşam kalitelerini artırmak üzere ürettikleri somut projeleri, politikaları yok. Engelliler, onların hizmet skalalarında son sırada yer alıyorlar. Ayrıca, engellilere hizmet vermek üzere kurulmuş olan ve İzmir’de sayıları 80’in üzerinde olan derneklerin de bu konuda projeleri yok.
 
Günü kotarmak
 
Merkezi ve yerel yönetimler kalıcı çözümler üretmek yerine, sadece günü kotarmak adına hizmet etme alışkanlıklarından geri adım atmadıkları sürece, engelliler ve aileleri yaşam haklarından yoksul, yoksun bırakılmaya hükümlü, sözüm ona yaşayacaklardır. Yapılan kaldırımlar, yol, durak, alt ve üst geçit düzenlemelerine engelli gözü ile baktığınızda, yapılan düzenlemelerin “günü kotarmak” adına yapıldığını göreceksiniz. Çünkü, bu hizmetleri yapmak üzere ihale kazanan Mühendislik Firmaları, düzenlemeleri kendi nitelikli teknik elemanlarına yaptırmak yerine, hizmetleri taşeron firmalara yaptırıyorlar. Yapı esnasında ve sonrasında yapılması gereken işin projeye uygunluğu ile ilgili denetimler uygulanmadığı için ortaya tam bir kara mizah tablo çıkıyor.
 
Sorunlar ve çözüm önerileri
 
Ortopedik ve Görme Engelliler, çok zor şartlar altında engelsizlerin sahip oldukları öğrenim haklarını sayıları az da olsa kullanabiliyorlar. Zihinsel, İşitme, Spastik, Otistik engelliler, Down Sendromlular, kas hastaları, kısıtlanan öğrenim haklarını kullanabilmek için Özel Eğitim Merkezlerinin haftalık verdikleri 2-4 saatlik eğitim olanaklarıyla gidermeye mahkum bırakılıyorlar. Oysa, engelliler de engelsizler gibi Devlet Okullarında veya vakıflarda tam gün olarak eğitim almalılar. Engelliler, yazılı ve görsel medyada da yeterince yer almalılar. Toplumun bütün katmanlarının engelli gerçeği ile yüzleşmeleri ve bu konuda farkındalık yaratılabilmesi için yazılı ve görsel medyanın konu ile ilgili hassasiyetine şiddetle gereksinim vardır. Yerel yönetimler kesinlikle 5378 Sayılı Özürlüler Yasası gereği rehabilitasyon merkezleri, Engelli Yaşam Evleri (Huzur Evleri) açmalı ve sadece Büyükşehir Belediyeleri değil, İlçe Belediyeleri de engellilere 24 saat hizmet verecek Özürlü Hizmet Birimlerini açmalıdırlar. Kaldırım işgalleri önlenmeli, çeşitli şirketler ve kamu kurumları tarafından her gün kazılan ve sonrasında köstebek yuvasına dönen yollar seri olarak standartlara uygun hale getirilmeli, duraklar revize edilmeli, engellilerin, sosyal, kültürel, spor alanlarına, parklara erişebilirliklerinin önlerindeki engeller derhal kaldırılmalı. İlköğretimden başlayarak, üniversiteler, sağlık kurumları, kamu personeli, Esnaf, Sanayi ve Ticaret odaları, yöneticiler, vatandaşların engellilerin yaşamı ve karşılaştıkları zorluklarla ilgili bilgi sahibi olmaları, düzenlenecek yasal düzenlemelerle zorunlu kılınmalıdır. Bunların gerçekleşebilmesi için tek çare “Engelizm”dir! / Süleyman Er
 
21.10.2012 - Sabah