Buse'nin sessiz çığlığı

[melleseferi]

Muğla Dalaman’da Ayşe-İsmail Şahin’in kızı Buse 9 yıl önce işitme engelli doğdu. Kulakları yüzde 100 duymayan Buse 4 yaşındayken ameliyat oldu. Küçük kızın sağ kulağının arkasına duymasını sağlayan cihaz takıldı, cildinin altına çip yerleştirildi.

2 yıl sonra bozulan cihaz tamire götürülmesine rağmen düzgün çalışmadı. Buse duymadığı için konuşulanları da anlamadı ve cevap veremedi. Dalaman’daki Atatürk İlköğretim Okulu’na başladığında küçük kızın hayatı ‘sessiz film’e döndü.

Normal çocuklara eğitim veren okulunda duyamadığı için başarılı olamadı. Arkadaşları bu yıl 3’üncü sınıfa gidecek. Ama Buse hâlâ birinci sınıfta. Devlet işitme cihazını bozulsa bile 5 yıldan önce kesinlikle değiştirmiyor.

BABA DEVLETE PRİM ÖDÜYOR

5 yıl sonra cihazın yenisinin verilmesi için hastane heyeti raporu gerekiyor. 1500 TL’lik cihaz yüzünden Buse dram yaşıyor. SGK’ya prim ödeyen emekçi baba, gücü yetmediği için cihazın maliyetini cebinden karşılayamıyor. Buse “Duymak ve okumak istiyorum” diye haykırıyor.

BİR CİHAZ YÜZÜNDEN DEĞER Mİ?

Okuldaki rehberlik merkezi, Buse hakkında “Yüzde 100 işitme engelli olduğu için haftada iki kez 45’er dakika eğitim alması yeterli” diye rapor hazırlamış. Bu rapor da küçük kızı yıkmış. Buse bir cihaz yüzünden hayatının kararmaması için feryat ediyor: Devlet baba sesimi duy, bana işitme cihazı ver.

Posta