Biz de Varız
HIKAYELER => HIKAYELER => Konuyu başlatan: melleseferi - Mart 30, 2012, 12:53:23 ÖÖ
-
Zeynep
Mutsuzluğa akan bir nehirdi onun için zaman, genç sayılırdı henüz 43 yaşındaydı ve oldukça güzel bir kadındı Kırık dökük kaldırımlarda hızlı hızlı yürürken aklından geçen düşünceleri kovmak istiyordu ve bunu başaramayınca hızlandırıyordu adımlarını, koşarcasına..Koşarcasına yürüyordu da atamıyordu zihninin köşesindekileri bir türlü ..Nasıl evlenmişti ve bu evliliği hala neden sürdürüyordu.2 Kız 1 Erkek çocuğu var diye mi katlanıyordu yoksa korkuyor muydu?
Hayatta en nefret ettiği şey korkmaktı Zeynepin , daha on yedi yaşında kararsız kalmıştı daha ölçüp tartmasına izin verilmeden evet demişlerdi onun yerine.. Dayısının oğlu ile evlenecekti.Hayır demeyi çok istedi, evlenip yurtdışına yerleşmiş abisi ve ablası çok ısrar etmişti ona, -Gel yaşamını yanımızda kur -Evlenecek yaşta değilsin hazır değildi evliliğe o zamanlar yakın komşularının evinde televizyon izlemekten başka lüksü olmayan Zeynep , hayatını nasıl biçimlendireceğini bir kez bile sorgulamamışken , evlenecekti şimdi , böyle olmamalıydı diye söylenmeye başladı kendi kendine kırık dökük kaldırım taşları yerine bozuk asfaltta yürüyordu şimdideHayır diyememişti ailesine , keşke bir kere deneseydim dedi yine kendi kendine , en azından söyledim ve kabul etmediler derdim.Ama di-ye-me-miş-ti.
Kötü bir evlilik sayılmazdı pekala, çevresinin aksine bir gün dayak yememişti kocasından, ne bir hakaret duymuştu , ne de kötü bir söz işitmişti.Kocası da Zeynep gibi sakin ve sessiz ve iyi niyetliydi. Aslında evlendikleri ilk zamanlarda ona güzel sözler söylemiş, kapıyı açtığında Zeynepe sarılarak öpmüştü. Çok kez denemişti bunları ama Zeynep onu her defasında ittiği için vazgeçmişti artık. Çok erken vazgeçmişlerdi ikisi de evliliklerinden işten eve geliyordu kocası ve televizyon izliyor çok değil saat 10:00 olunca uyumuş oluyordu. Çocuklar büyüyüp Zeynepin omuzlarındaki yük azalınca fark etti evliliğinin ilk yılından bittiğini. Şaşırdı ve tökezledi önce bu kadar yıl nasıl böyle geçer ve nasıl farkına bile varamadım diye
Üzüldü, önce kendisi sonra kocası için
Öyle ya onun da hayatı yitip gitmişti yıllarca
Yine kendine odaklandı Zeynep , kızları büyüyor ve aşık oluyordu. Ona nasıl da yabancı bir kavramdı aşk
Nasıl insanlar aşk için ölürdü , insan kendinden geçer miydi gerçekten ve kocası artık onun sayesinde ilgisiz, despot bir adam haline gelivermişti
Yemek yapıyordu ama eline sağlık denmiyordu
Çay pişiriyordu, içiliyordu ama bir tebessüm edilmiyordu yüzüne
Çamaşırlar, bulaşıklar yıkanıyordu hemen her gün
Her gün biraz daha buruk , biraz daha kırık
Biraz daha mutsuz giriyordu soğuk yatağına
Hastalanmaya başladı sonra, bedeninde oluşan arazların onu zorladığını fark etti Zeynep .. Asıl hastalık ruhundaydı, çünkü yaralanmıştı ve onu yaralayanın aslında kendi olduğunu bilmek örselemişti benliğini..
Bir şeyler yapmalıydı artık , geç mi olmuş du
O la mayan lar dan daha kötü değildi ya..
Onca yürüdükten sonra bozuk asfalta , evinin kapısının önüne geldi, durdu
Girse miydi içeri, sahi ya yokluğu fark edilir miydi ? Yıllardır yapamadığını yapmak istiyordu şimdi.. Gitmeliydi , neden sonuç ilişkisini bir kere bile düşünmeden
Gitmeliydi
Gitmeli
Gidemedi ...
O evine girdi, yemeğini pişirdi, çayını demledi ve sonra soğuk yatağına uyumaya gitti
Onun hikayesi , aslında bitmişti , bi-tir-miş-ti
ANNEMDİ
alıntı